کد مطلب:233434 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:262
جلوه های امام
«الامام كالشمس الطالعة المجللة بنورها للعالم...
امام همانند خورشیدی است كه طلوع كرده و عالم را به نور خویش روشن نموده است، در حالی كه در افق و فراز آسمان است، به گونه ای كه دستان و دیدگان از دسترسی به او عاجز و درمانده اند.
امام به ماه كاملی می ماند كه زیبایی و روشنایی مهتاب، از اوست. به چراغی مانند است كه فروغ آن، فراگیر و آشكار است. نور درخشانی است كه در سر تا سر عالم، پراكنده و پرتو افكن است. ستاره ای است در شبهای تار و دیجور و در بیابانهای سرد و خاموش و در گردابهای هولناك و بلاخیز. درخششی چنان چشمگیر و امید بخش دارد كه راه را بر گم گشتگان می نمایاند... راهبر و هدایتگر و نجات بخش از هلاكت است. امام همانند شعله ای است فروزان، كه بر فراز تپه ای بلند، جویندگان راه هدایت را به سوی خویش می خواند. به آتشی می ماند كه سرمازدگان دشت سرد گمراهی را گرما و امید می بخشد. راهنمای دلسوزی است كه انسانها را از میان پرتگاههای خطر خیز، به سلامت عبور می دهد. هر كس كه از او پیروی او سر برتابد، در دره هولناك گمراهی و سیاهی سرنگون می شود.
هشتمین ماه تابناك آسمان امامت، این بخش از كلام سراسر نور خویش را با تشبیه و استعاره آراسته تا با كمك واژه ها و الفاظ، جامی از معرفت امام را به تشنگان این وادی اهدا كرده و كامشان را از زلال این سرچشمه، سیراب
[ صفحه 72]
فرماید و از آنجا كه همواره نور برای انسان، آسودگی خاطر و امنیت را به ارمغان می آورد، حضرتش امام را كه وجود والایش مایه ی روشنی،حیات و آرامش است، به مظاهر ارزشمند نور تشبیه فرموده است.
خورشید فروزان، ماه تابان، ستاره ی درخشان و شعله ی رقصان. همان طور كه برای برقراری نظام آفرینش و بقای حیات در این عالم، نور خورشید و ماه ضروری است و قوای جاذبه هر یك از كرات برای نگهداری و تعادل كرات دیگر لازم است، جاذبه ولایت اولیای حق و انوار درخشنده آنان نیز برای نگهداری و بقای عالم، مسأله ای ضروری و قطعی است و چنانچه یك لحظه زمین از وجود آنان خالی بماند از هم فرو پاشیده و گسیخته خواهد شد.
آری، این خاندان مدار دهرند [1] ، آسیای وجود بر محور هستی آنها می چرخد، سیر افلاك و گردش كرات به یمن بود آنها و بر قطب وجودشان استوار است.
و امروز آخرین در ثمین این حلقه، حضرت بقیة الله اباصالح المهدی علیه السلام، مدار هستی است و محور دایره ی وجود.
امام همانند خورشیدی است كه طلوع كرده و عالم را به نور خویش روشن نموده است، در حالی كه در افق و فراز آسمان است، به گونه ای كه دستان و دیدگان از دسترسی به او عاجز و درمانده اند.
امام به ماه كاملی می ماند كه زیبایی و روشنایی مهتاب، از اوست. به چراغی مانند است كه فروغ آن، فراگیر و آشكار است. نور درخشانی است كه در سر تا سر عالم، پراكنده و پرتو افكن است. ستاره ای است در شبهای تار و دیجور و در بیابانهای سرد و خاموش و در گردابهای هولناك و بلاخیز. درخششی چنان چشمگیر و امید بخش دارد كه راه را بر گم گشتگان می نمایاند... راهبر و هدایتگر و نجات بخش از هلاكت است. امام همانند شعله ای است فروزان، كه بر فراز تپه ای بلند، جویندگان راه هدایت را به سوی خویش می خواند. به آتشی می ماند كه سرمازدگان دشت سرد گمراهی را گرما و امید می بخشد. راهنمای دلسوزی است كه انسانها را از میان پرتگاههای خطر خیز، به سلامت عبور می دهد. هر كس كه از او پیروی او سر برتابد، در دره هولناك گمراهی و سیاهی سرنگون می شود.
هشتمین ماه تابناك آسمان امامت، این بخش از كلام سراسر نور خویش را با تشبیه و استعاره آراسته تا با كمك واژه ها و الفاظ، جامی از معرفت امام را به تشنگان این وادی اهدا كرده و كامشان را از زلال این سرچشمه، سیراب
[ صفحه 72]
فرماید و از آنجا كه همواره نور برای انسان، آسودگی خاطر و امنیت را به ارمغان می آورد، حضرتش امام را كه وجود والایش مایه ی روشنی،حیات و آرامش است، به مظاهر ارزشمند نور تشبیه فرموده است.
خورشید فروزان، ماه تابان، ستاره ی درخشان و شعله ی رقصان. همان طور كه برای برقراری نظام آفرینش و بقای حیات در این عالم، نور خورشید و ماه ضروری است و قوای جاذبه هر یك از كرات برای نگهداری و تعادل كرات دیگر لازم است، جاذبه ولایت اولیای حق و انوار درخشنده آنان نیز برای نگهداری و بقای عالم، مسأله ای ضروری و قطعی است و چنانچه یك لحظه زمین از وجود آنان خالی بماند از هم فرو پاشیده و گسیخته خواهد شد.
آری، این خاندان مدار دهرند [1] ، آسیای وجود بر محور هستی آنها می چرخد، سیر افلاك و گردش كرات به یمن بود آنها و بر قطب وجودشان استوار است.
و امروز آخرین در ثمین این حلقه، حضرت بقیة الله اباصالح المهدی علیه السلام، مدار هستی است و محور دایره ی وجود.
[1] مفاتيح الجنان، اعمال شب نيمه شعبان: 166.